Max von Kreyfelt
In andere landen klinkt een staatsgreep hard en rauw: tanks op straat, soldaten in het parlement, noodwetten uitgeroepen met dreigende stemmen.
In Nederland gaat het subtieler. Hier pleeg je een coup met overlegtafels, achterkamertjes en persconferenties.
Precies dat is wat Rutte, Schoof en zelfs Wilders de afgelopen jaren hebben laten zien: een staatsgreep in slowmotion.
Mark Rutte was de architect. Hij trok veertien jaar lang macht naar zich toe, buiten het zicht van de controlerende instituties. In zijn laatste dagen als premier tekende hij zelfs een geheime overeenkomst met de NAVO, waarin Nederland de facto onder buitenlands bestuur werd geplaatst. Daarna schoof hij geruisloos door naar Brussel en Washington, waar hij als NAVO-chef geen last meer heeft van parlementaire tegenspraak. Geen verantwoording meer aan het volk, maar een internationale positie die hem onaantastbaar maakt.
Dick Schoof was zijn pion. Een ambtenaar met een lange carrière in de veiligheidsdiensten: oud-hoofd van de AIVD en NCTV en jarenlang een vaste speler in de schaduw van de macht. Hij wist hoe dossiers geheim moesten blijven, hoe informatie gestuurd kon worden en hoe besluiten buiten het publieke debat om konden worden genomen. Zonder democratisch mandaat. Niet gekozen, niet getoetst door de bevolking, maar bij koninklijk besluit benoemd tot minister-president. Alsof Nederland slechts onderdanen heeft.
Geert Wilders leverde de electorale brandstof. Hij trok de kiezers, zette de thema’s op scherp en gaf het schijnsel van democratische legitimiteit. Maar terwijl de spotlight op hem stond, werden de echte beslissingen elders genomen. Door in te stemmen met Schoof als premier bevestigde Wilders zijn rol in dit toneelstuk, die van bliksemafleider en medeplichtige.
Zo schoof de macht, stap voor stap, weg van de burger en het parlement. Miljarden naar Oekraïne, stikstofplannen zonder meetbaar resultaat, internationale toezeggingen die achteraf bekend werden. Ondertussen werd de pers ingekapseld met richtlijnen en werden burgers systematisch buitenspel gezet.
Het resultaat is een land dat zichzelf nog steeds democratie noemt, maar waarvan de soevereiniteit is verschoven naar Brussel, Washington, Davos en een kleine kring ongekozen globalistische bestuurders. Het parlement is decor geworden, verkiezingen een ritueel.
Een staatsgreep in slowmotion dus.
En het wrange is: wij hebben het allemaal zien gebeuren.
We zagen de macht uit onze handen glippen. We werden gecanceld, gecensureerd, gedemoniseerd. De burger bleef onwetend.
En nu ontwaken we in een land dat wordt bestuurd als een multinational: koel, efficiënt, afstandelijk en meedogenloos allergisch voor tegenspraak.
Nederland is zonder strijd weggegeven.
Gaat u straks stemmen voor de toekomst van uw kinderen en kleinkinderen, of op coupplegers en “groene” Globalisten?
Translated from Dutch by Grok
Column: The stealthy path to a coup
Max von Kreyfelt
In other countries, a coup sounds harsh and raw: tanks in the streets, soldiers in parliament, emergency laws declared with menacing voices.
In the Netherlands, it’s more subtle. Here, you stage a coup with roundtable discussions, backroom deals, and press conferences.
%20_%20X.png)
